Przejdź do głównej zawartości

Szczęśliwy pies


Tym razem przedstawimy Wam coś maleńkiego, ale niezwykle sympatycznego. Wydaje nam się, ze nie wszyscy z Was wiedzą, że tego rodzaju pomnik stoi w Warszawie. Zadowoleni będą prawdopodobnie zwłaszcza ci z naszych czytelników, których zaliczyć można do miłośników psów.  

Część spacerujących po Polach Mokotowskich zwróciła może uwagę na niewielką rzeźbę stojącą w zachodniej części parku. Jest to Pomnik Szczęśliwego Psa. Jego odsłonięcie nastąpiło 2 października 2004 roku z okazji obchodów Światowego Dnia Zwierząt. Był to jeden z elementów zorganizowanej z tej okazji przez miesięcznik Cztery Łapy Parady Psów. 


Inicjatorką powstania pomnika była Dorota Szulc-Wojtasik redaktor naczelna miesięcznika. Projekt rzeźby naturalnej wielkości wykonała Bogna Czechowska. Pozował jej Golden Retriever o imieniu Lokat, należący do Fundacji Przyjaciel. Brązowy odlew został wykonany w niewielkim zakładzie przy ul. Spokojnej. Pomnik miał ukazać psa szczęśliwego, czyli kochanego, otoczonego miłością i opieką. Siedzący pies wpatruje się w górę, jakby patrzył na stojącego przed nim pana. 

Może następnym razem spacerując po Polu Mokotowskim przystaniecie na chwilę przy naszym bohaterze. Na pewno będzie mu miło gdy zostanie pogłaskany po łbie. 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Złoto-Czerwone

Tym razem post będzie nietypowy, bo w zasadzie tylko informacyjny. Każdy bowiem z naszych czytelników chyba wie, a przynajmniej taką mamy nadzieję, jakie są oficjalne barwy i flaga Warszawy. Można je zobaczyć nie tylko na środkach komunikacji miejskiej, ale również w herbie. Flaga składa się z dwóch poziomych pasów o równej szerokości. Zgodnie ze Statutem miasta "Barwami Miasta są kolory żółty i czerwony ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru żółtego a dolny koloru czerwonego".  W wielu źródłach zaś kolor żółty jest zwany kolorem złotym. Decyzja ta wprowadzona została w życie jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Bezpośrednio po wojnie jednak nie powrócono do niej. Stało się to dopiero na mocy Uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy nr 18 z dnia 15 sierpnia 1990 r. w sprawie "przywrócenia tradycji przedwojennej w zakresie herbu, barw miejskich, pieczęci...".  Wielu z naszych czytelników ch

Kim jest Hajota?

Spacerując ulicami często patrzymy na ich nazwy. Gdy noszą one czyjeś nazwisko to w większości wypadków wiemy, lub przynajmniej coś nam się kojarzy, kim ta osoba była, czym sobie na taki zaszczyt zasłużyłam. Zdarza się jednak inaczej, część patronów jest bardzo tajemnicza. O takim właśnie tajemniczym patronie chcemy Wam dziś opowiedzieć. Wśród wielu cichych uliczek na Starych Bielanach znajduje się jedna, która szczególnie nas dziś interesuje - Ulica Hajoty.  Jak podaje Jarosław Zieliński w swojej książce Bielany : przewodnik historyczno-sentymentalny ulica ta istnieje od 1928 roku. Informacja ta znajduje swoje potwierdzenie w książce Jana Kasprzyckiego Korzenie miasta. T. 5 , w którym możemy przeczytać bardzo interesujący fragment.  Właścicielami krasnoludkowych domków byli przeważnie ludzie niezamożni, ale prości i życzliwi, którzy w swych ogródkach chętnie widzieli małych miłośników przyrody. Pozwalali patrzeć z bliska na grządki kwietne i warzywne, na harcujące na s

Pan Wołodyjowski na Bielanach

Każdy kto czytał "Pana Wołodyjowskiego" Henryka Sienkiewicza lub chociaż widział ekranizację Jerzego Hoffmana, powinien bez trudu rozpoznać kim jest postać w białym habicie. To pułkownik Jerzy Michał Wołodyjowski, który z inicjatywy miejscowego proboszcza, ks. Wojciecha Drozdowicza, na początku 2008 roku zagościł na wieży kościoła pokamedulskiego na Bielanach. Blisko dwumetrowa postań ma twarz Tadeusza Łomnickiego, a jej autorem jest Robert Czerwiński. Pojawieniu się Małego Rycerza towarzyszyło skomponowanie przez Michała Lorenca hejnału "Memento mori", który rozbrzmiewa z wieży kościelnej. Sam kościół, początkowo drewniany, wraz z budynkami klasztornymi wzniesiony został dla zakonu kamedułów, sprowadzonych z bielan krakowskich, w XVII wieku. Jego fundatorami byli królowie Władysław IV i Jan Kazimierz. W latach 1669-1710, w stylu późnobarokowym, zbudowany został kościół murowany oraz założenia klasztorne wraz z 13 eremami. Wnętrza kościoła zdobi stiukowa