Przejdź do głównej zawartości

Atak na lotnisko, ktrórego już nie ma



Tuż przy jednej z głównych arterii Bielan, pomiędzy dwoma stacjami metra, przy ulicy Kasprowicza schowany jest pomnik. Codziennie mija go wielu okolicznych mieszkańców, ale niewielu spośród nich wie co on upamiętnia. Prawdopodobnie nie wie tego również większość z naszych czytelników. Dlatego dziś tematem będzie pomnik, który upamiętnia atak na miejsce, którego już nie ma. Mamy na myśli Lotnisko na Bielanach. 

W początkach II Rzeczpospolitej Warszawa dysponowała jednym lotniskiem na Polu Mokotowskim, był to zarówno cywilny, jak i wojskowy obiekt. Z racji położenia podjęto decyzję o jego likwidacji i utworzeniu w to miejsce trzech innych lotnisk. Wojskowego na Okęciu, pasażerskiego na Gocławiu i sportowego na Bielanach. Najszybciej postępowała budowana na Okęciu, to tu w 1931 roku zaczęło przenosić wojskowe eskadry, a w 1934 roku otwarto budynek portu lotniczego dla pasażerów. Lotnisko na Gocławiu pozostawało w tym czasie nadal jedynie w fazie projektów, a lotnisko na Polu Mokotowskim szybko likwidowano.

Nas jednak najbardziej interesuje lotnisko planowane jako sportowe. Budowa rozpoczęła się w 1938 roku, na początek wytyczone jeden pas startowy. Przed wybuchem wojny udało się jednak postawić jedynie cztery baraki. W czasie II wojny światowej lotnisko zostało zajęte i rozbudowane przez wojsko niemieckie.Znalazły się tu cztery eskadry rozpoznawcze, pola startowe wykorzystywano też do lotów tranzytowych. lotnisko zajmowało wówczas teren między Wawrzyszewem, Gacią, Placówką, Młocinami i Bielanami.

W tym czasie kilkakrotnie podejmowano próby ataku na lotnisko. Interesujący nas pomnik upamiętnia atak przeprowadzony przez Oddział Specjalny Kedywu Komendy Głównej AK "Osjan" dowodzony przez por. "Sawicza" (Juliana Barkasa). Miał on miejsce w nocy z 3 na 4 maja 1944 roku. Atak planowany był od dawna, a bezpośrednim impulsem do przeprowadzenia go w tym terminie stała się informacja że na lotnisku znajdują się, załadowane sprzętem przeznaczonym na front wschodni, samoloty transportowe Ju-52. Dowódcą akcji, która była zresztą jego zadaniem na stopień oficera został pchor. "Spad" ( Aleksander Wąsowicz), jego zastępcą został pchor. "Oliwa" (Jerzy Zaufall), a obserwatorem był kpt. "Jan" (Jan Andrzejewski).

Siedemnastoosobowy oddział założył ładunki wybuchowe przy kadłubach 5 samolotów. Ich eksplozja wywołała pożar, w wyniku którego całkowitemu zniszczeniu uległo 5 samolotów, 3 kolejne zostały poważnie uszkodzone. Po przeprowadzonej akcji oddział wycofał się bez strat własnych.

Ostatecznie lotnisko zostało zlikwidowane w latach 50-tych. Początkowo powstały tu użytki rolne, a z czasem osiedla mieszkaniowe. 

Wszystkich zainteresowanych akcjami zbrojnymi przeprowadzonymi w czasie II wojny światowej w Warszawie zapraszamy do lektury. Pozycji dotyczących tej tematyki ukazało się do tej pory wiele, my polecamy kilka z nich :
  • Strzembosz Tomasz Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939-1945. Warszawa : Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983
  • Strzembosz Tomasz Oddziały szturmowe konspiracyjnej Warszawy 1939-1945. Warszawa : Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983
  • Bartoszewski Władysław 1859 dni Warszawy. Kraków : Wydawnictwo Znak, 2008 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Złoto-Czerwone

Tym razem post będzie nietypowy, bo w zasadzie tylko informacyjny. Każdy bowiem z naszych czytelników chyba wie, a przynajmniej taką mamy nadzieję, jakie są oficjalne barwy i flaga Warszawy. Można je zobaczyć nie tylko na środkach komunikacji miejskiej, ale również w herbie. Flaga składa się z dwóch poziomych pasów o równej szerokości. Zgodnie ze Statutem miasta "Barwami Miasta są kolory żółty i czerwony ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru żółtego a dolny koloru czerwonego".  W wielu źródłach zaś kolor żółty jest zwany kolorem złotym. Decyzja ta wprowadzona została w życie jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Bezpośrednio po wojnie jednak nie powrócono do niej. Stało się to dopiero na mocy Uchwały Rady Miasta Stołecznego Warszawy nr 18 z dnia 15 sierpnia 1990 r. w sprawie "przywrócenia tradycji przedwojennej w zakresie herbu, barw miejskich, pieczęci...".  Wielu z naszych czytelników ch

Kim jest Hajota?

Spacerując ulicami często patrzymy na ich nazwy. Gdy noszą one czyjeś nazwisko to w większości wypadków wiemy, lub przynajmniej coś nam się kojarzy, kim ta osoba była, czym sobie na taki zaszczyt zasłużyłam. Zdarza się jednak inaczej, część patronów jest bardzo tajemnicza. O takim właśnie tajemniczym patronie chcemy Wam dziś opowiedzieć. Wśród wielu cichych uliczek na Starych Bielanach znajduje się jedna, która szczególnie nas dziś interesuje - Ulica Hajoty.  Jak podaje Jarosław Zieliński w swojej książce Bielany : przewodnik historyczno-sentymentalny ulica ta istnieje od 1928 roku. Informacja ta znajduje swoje potwierdzenie w książce Jana Kasprzyckiego Korzenie miasta. T. 5 , w którym możemy przeczytać bardzo interesujący fragment.  Właścicielami krasnoludkowych domków byli przeważnie ludzie niezamożni, ale prości i życzliwi, którzy w swych ogródkach chętnie widzieli małych miłośników przyrody. Pozwalali patrzeć z bliska na grządki kwietne i warzywne, na harcujące na s

Pan Wołodyjowski na Bielanach

Każdy kto czytał "Pana Wołodyjowskiego" Henryka Sienkiewicza lub chociaż widział ekranizację Jerzego Hoffmana, powinien bez trudu rozpoznać kim jest postać w białym habicie. To pułkownik Jerzy Michał Wołodyjowski, który z inicjatywy miejscowego proboszcza, ks. Wojciecha Drozdowicza, na początku 2008 roku zagościł na wieży kościoła pokamedulskiego na Bielanach. Blisko dwumetrowa postań ma twarz Tadeusza Łomnickiego, a jej autorem jest Robert Czerwiński. Pojawieniu się Małego Rycerza towarzyszyło skomponowanie przez Michała Lorenca hejnału "Memento mori", który rozbrzmiewa z wieży kościelnej. Sam kościół, początkowo drewniany, wraz z budynkami klasztornymi wzniesiony został dla zakonu kamedułów, sprowadzonych z bielan krakowskich, w XVII wieku. Jego fundatorami byli królowie Władysław IV i Jan Kazimierz. W latach 1669-1710, w stylu późnobarokowym, zbudowany został kościół murowany oraz założenia klasztorne wraz z 13 eremami. Wnętrza kościoła zdobi stiukowa